Titina partizansko-četnička Yugoslavija

U Srbiji je prije točno tri godine predstavljena knjiga političkih portreta “Tragedija jednog naroda – što ljude u Srbiji nagoni da rade protiv sebe.” Autor te političke uspješnice (nedavno je otisnuto peto izdanje!) novinar je Momčilo Đorgović.

Kako njega baš ne vole u Srbiji – iako je veliki Srbin! – možda nije loše donijeti kroki koji je o njemu napisao još veći Srbin – dr. Vladimir Dimitrijević:

“Pošto u knjizi “Tragedija jednog naroda” nema biografsko-bibliografskih podataka autoru, čitalaštvo bi trebalo podsetiti: pisac je bio novinar “Borbe”, glasila Titovog Socijalističkog saveza radnog naroda. “Borbu” su poštom dobijali svi, a čitao ju je malo ko. Dok je pisao za “Borbu”, Đorgović se borio za komunističke ideale jednakosti. Onda su došla „pluralistička“ vremena, pa je Đorgović uređivao “Nedeljnu Borbu” i sa Ćurovijom “Telegraf”. Onda je bio urednik “Nedeljnog telegrafa”, koji je podsećao na „Sedmični udbograf“. Đorgović je pisao uvodnike poput “Tajkune na vlast” (11. jun 2008), u kome je tvrdio da moramo napustiti naš „ambivalentan“ odnos prema bogatašima i početi da cenimo „poštene kapitaliste“. Istoričar amater, objavio je roman “Srpski valcer”, koji pokušava da poveže naše doba sa dobom kneza Mihaila. Politički putopis o “Usponu i padu Titove Jugoslavije i Rankovića na Brionima” objavio je 2013. A onda je došao poziv koji se ne odbija – njegov stari saborac Radivoj Cvetićanin pozvao ga je da piše u nedeljnom dodatku dnevnika “Danas” o memoarima raznih političara i javnih ličnosti.”

Ako moram podsjetiti Radivoj Cvetićanin bio je od 2005. do 2009. srpski veleposlanik u Zagrebu. Tri godine kasnije o tom je razdoblju objavio dnevničku knjigu “Zagreb indoors”. Osnivač je, suvlasnik i bivši urednik beogradskog dnevnog lista “Danas”.

Ono što povezuje Momčila Đorgovića i Hrvatsku je što je za ultra komunistički zagrebački tjednik “Danas” pisao tekstove iz Beograda od 1981. do 1986., kad ga je ultra-komunist Mirko Galić (tadašnji glavni urednik tog partijskog biltena, a današnji komunistički komentator u “Večernjem listu”) otpustio zbog srpskog nacionalizma!

No, da oslušnemo još malo Dimitrijevića, jer su njegova razmišljanja vrlo poučna za današnju Hrvatsku.

“U Drugom svetskom ratu, komunisti su Srbe za partizanski pokret pridobijali između ostalog pričom o tome da je Staljin neka vrsta ruskog cara baćuške i da je Sovjetski Savez ona ista carska Rusija koja je vekovima pomagala naš narod. U planinama Bosne seljacima su pripovedali bajku o tome da se kralj Petar ženi Staljinovom ćerkom. Zato je raskid sa Sovjetskim Savezom 1948. bio udar pre svega na Srbe i njihovu ljubav prema Rusiji, jer je mnogim Srbima priča o komunizmu bila surogat za ideju slovensko-pravoslavnog bratstva dva naroda.”

Titina Yugoslavija bila je od početka prijevara na svim razinama! Nakon što su Staljinove jedinice oslobodile Beograd 1944. godine i probile Srijemsku bojišnicu (lijep je spomenik poginulim Rusima kod Batine na Dunavu!), Tito je, na nagovor i Staljina i Churchilla, amnestirao četnike i uključio ih među svoje “partizane”. I od tada je to mračno partizansko-četničko društvo ubijalo, otimalo stanove, etnički čistilo i trpalo po zatvorima i koncentracijskim logorima sve, vrlo različite protivnike.

Dimitrijević za Đorgovićevu knjigu ima jednostavnu ocijenu: “Knjiga laži!”, no to, naravno, nije istina. Najbolji dijelovi Đorgovićeve knjige su oni u kojima najotvorenije demaskira velikosrpsku politiku, dok su slabašni dijelovi u kojima piše o Ivanu Meštroviću, Slavku Goldštajnu i Dragi Pilselu. Cijela knjiga je prilično zbrkana, no za dobre poznavatelje partizansko – četničkog duha Yugoslavije ima vrlo zanimljivih ulomaka. Jedan do najzanimljivijih je portret Dragoljuba Jovanovića.

On se rodio u selu Gnjilan pokraj Pirota 1895. godine. Školovao se u Parizu, na Sorbonni, gde je odbranio dva doktorata. 1923. godine došao je u Beograd, gde je na poziv i po preporuci vrlo utjecajnog Slobodana Jovanovića postao izvanredni profesor na Pravnom fakultetu. Bio je među prvim intelektualcima u Jugoslaviji koji su ukazivali na veliku opasnost fašizma i nacizma, pa je 1936. pokrenuo stvaranje Narodne fronte Jugoslavije za borbu protiv fašizma. Zbog protivljenja diktaturi kralja Aleksandraizgubio je posao, potom je bio u zatvoru i kućnom pritvoru. Bio je i poslanik u Skupštini Kraljevine Jugoslavije, odbio je suradnju sa srpskim nacionalistom Milanom Nedićem 1941. i priklonio se partizanima. Tijekom rata skrivao se po Beogradu i izvan njega. Poslije oslobođenja, na poziv Aleksandra Rankovića, kraće vrijeme surađivao je s komunistima. Kooptiran je kao poslanik u Saveznu skupštinuDemokratske federativne Jugoslavije. No, već početkom 1946. godine dolazi u sukob s komunistima zbog zalaganja za parlamentarnu demokraciju i višestranački sustav, te otvorene kritike komunističke diktature. Tu dolazimo do ključnog dijela Đorgovićeve knjige: “Tito je 1946. pozvao Dragoljuba Jovanovića kao člana Prezidijuma na doček Nove godine. Kada su otišli strani gosti, atmosfera se opustila, mladi oficiri su veselo zapevali. U jedan mah grupa oficira dohvatila je maršala i digla ga radosno na ruke. Vučjak Tigar počeo je besno da laje. Tito je, smejući se, povikao: “Srbijanci, ne dajte. Crnogorci vam oteše hegemoniju!” U jednom tihom kutu sedeo je Jovanović sa predsednikom Akademije Belićem i sa potpredsednikom srpske vlade inženjerom Mihailom Đurićem. Đurić ih je, dok su pijuckali “fruškogorski biser”, upitao, pokazujući na mlad svet koji je igrao: “Šta velite vas dvojica učenjaka, koja je stranka ovde najviše zastupljena?” Belić je mudro ćutao, a Jovanović je odgovorio: “Pa, komunistička.” Đurić je odmahnuo: “Varate se, ovde ima najviše radikala!”

Devedesetih su mnogi srpski komunisti skinuli maske i pokazali da su bili prerušeni radikali.”

Kako je Dragoljub Jovanović u Skupštini žestoko polemizirao o Ustavu, agrarnoj reformi, zadrugama i javnom tužiteljstvu, stranku mu je razbila UDB-a, oduzet mu je zastupnički imunitet i 13. svibnja 1947. bio je uhapšen. Odmah je i osuđen zbog veleizdaje. “Kada je Đilas upozorio Tita da je Dragoljub već šest godina u zatvoru, Broz je prokomentarisao: “Ala vreme brzo prolazi…” “Dobri drug Tito” zadržao je političkog protivnika devet godina u zatvoru.

Ne iznenađuje da je beogradski Trg Marxa i Engelsa postao Trg Nikole Pašića i da je na tom trgu 1998. podignut pet metara visok spomenik vođi Radikalne stranke, ključnom osloncu Kraljevine Jugoslavije. Današnja Srpska radikalna stranka poziva se na tradiciju Pašićevih radikala, a stranka je fašističko-četnika. Aleksandar Vučić, aktualni predsjednik vlade Republike Srbije, toj četničkoj stranci pristupio je 1993. godine, bio je njen glavni tajnik od 1995. do 2009. – i nikad se nije odrekao ideje Velike Srbije. Zbog njegove politike Momčilo Đorgović nedavno je napustio Beograd i preselio se u Rijeku, ofucani komunistički raj u kojem brinu o Titinom ruzinavom brodu “Galeb”…

F.Perić/HRsvijet.net/ http://www.hrsvijet.net/Hrvatsko nebo